Polubowne sposoby windykacji roszczeń z wyłączeniem drogi sądowej mogą być przydatne wyłącznie wtedy, gdy roszczenie przedawnia się za długi czas. Jeżeli termin przedawnienia jest krótki i nie mamy zbyt wiele czasu, to musimy podjąć konieczne działania przed sądem, aby uchronić się przed przedawnieniem roszczenia, co często będzie uniemożliwiać skuteczne dochodzenie należności.
Przedawnienie roszczeń jest instytucją, na podstawie której zobowiązany (dłużnik) wraz z upływem określonego czasu może uchylić się od zaspokojenia roszczenia majątkowego. Oznacza to, że dłużnik może nie wykonać zobowiązania, które nadal istnieje, jeżeli podniesie zarzut przedawnienia. Przedawnienie może skutkować oddaleniem roszczeń i przegraniem sprawy przez wierzycieli, którzy zbyt długo zwlekali z podjęciem działań mających na celu zawieszenie biegu terminu przedawnienia, takich jak na przykład zawezwanie do próby ugodowej, czy przerwanie biegu przedawnienia, takich jak na przykład wniesienie powództwa.
Przed nowelizacją Kodeksu cywilnego z 2018 roku sądy uwzględniały przedawnienie tylko na zarzut pozwanego. Nowelizacja zwiększyła w tym zakresie ochronę konsumentów. Od wejścia w życie nowelizacji, tj. od 9 lipca 2018 r. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi (art. 117 § 21 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że w sporach przeciwko konsumentom przedawnienie powinno być brane przez sąd pod uwagę z urzędu. W pozostałych sprawach konieczne jest zgłoszenie zarzutu przedawnienia.
Dłużnik może zrzec się zarzutu przedawnienia dopiero po upływie tego terminu. Wcześniejsze zrzeczenie będzie bezskuteczne, a więc dłużnik nadal będzie mógł zasłonić się upływem czasu celem odmowy spełnienia świadczenia.
Pamiętaj, że terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną. Oznacza to, że na przykład nie możesz zawrzeć skutecznej umowy, która będzie wyznaczać termin przedawnienia, ponieważ i tak zastosowanie do danej kwestii będzie miała regulacja ustawowa.
Polubowne sposoby windykacji roszczeń z wyłączeniem drogi sądowej mogą być przydatne wyłącznie wtedy, gdy roszczenie przedawnia się za długi czas. Jeżeli termin przedawnienia jest krótki i nie mamy zbyt wiele czasu, to musimy podjąć konieczne działania przed sądem, aby uchronić się przed przedawnieniem roszczenia, co często będzie uniemożliwiać skuteczne dochodzenie należności.
Przedawnienie roszczeń jest instytucją, na podstawie której zobowiązany (dłużnik) wraz z upływem określonego czasu może uchylić się od zaspokojenia roszczenia majątkowego. Oznacza to, że dłużnik może nie wykonać zobowiązania, które nadal istnieje, jeżeli podniesie zarzut przedawnienia. Przedawnienie może skutkować oddaleniem roszczeń i przegraniem sprawy przez wierzycieli, którzy zbyt długo zwlekali z podjęciem działań mających na celu zawieszenie biegu terminu przedawnienia, takich jak na przykład zawezwanie do próby ugodowej, czy przerwanie biegu przedawnienia, takich jak na przykład wniesienie powództwa.
Przed nowelizacją Kodeksu cywilnego z 2018 roku sądy uwzględniały przedawnienie tylko na zarzut pozwanego. Nowelizacja zwiększyła w tym zakresie ochronę konsumentów. Od wejścia w życie nowelizacji, tj. od 9 lipca 2018 r. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi (art. 117 § 21 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że w sporach przeciwko konsumentom przedawnienie powinno być brane przez sąd pod uwagę z urzędu. W pozostałych sprawach konieczne jest zgłoszenie zarzutu przedawnienia.
Dłużnik może zrzec się zarzutu przedawnienia dopiero po upływie tego terminu. Wcześniejsze zrzeczenie będzie bezskuteczne, a więc dłużnik nadal będzie mógł zasłonić się upływem czasu celem odmowy spełnienia świadczenia.
Pamiętaj, że terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną. Oznacza to, że na przykład nie możesz zawrzeć skutecznej umowy, która będzie wyznaczać termin przedawnienia, ponieważ i tak zastosowanie do danej kwestii będzie miała regulacja ustawowa.
Jeżeli dłużnik spóźnia się zapłatą w oznaczonym terminie, np. oznaczonym w fakturze lub umowie, wtedy należy „przypomnieć” takiemu dłużnikowi o konieczności zapłaty. Tej czynności można dokonać w formie wezwania do zapłaty, czyli oświadczenia o konieczności zapłaty skierowanego do dłużnika. W jakiej formie wzywać do zapłaty?
Wezwanie do zapłaty można oczywiście złożyć w formie ustnej, jednak ze względów dowodowych zaleca się skierowanie go do dłużnika w formie pisemnej poprzez:
osobiste wręczenie mu i odebranie pokwitowania na kopii przeznaczonej dla nas (np. poprzez podpis z dopiskiem odebrano dnia X) albo
nadanie przesyłki poleconej, najlepiej za potwierdzeniem odbioru.
Zgodnie z orzecznictwem wezwaniem do zapłaty jest również przedłożenie faktury, noty obciążeniowej czy rachunku,jeśli zawarto w nich stosowną wzmiankę co do sposobu i czasu zapłaty. Obecnie walor dokumentów mają również te sporządzone w formie elektronicznej, o ile umożliwiają ustalenie ich wystawców.
Uzyskanie uznania roszczenia, np. poprzez podpis dłużnika w odpowiednim miejscu na fakturze lub pisemny odręczny jego dopisek na wezwaniu do zapłaty może ułatwić dochodzenie i zabezpieczenie roszczeń, nie jest to jednak niezbędne dla skutecznego dochodzenia roszczeń. Również dmowa „przyjęcia” wezwania przez dłużnika ani jego nieodebranie z poczty nie wpływają na skuteczność naszych roszczeń. Zawsze jednak powinniśmy posiadać dowód na to, że wezwaliśmy dłużnika do zapłaty lub że wysłaliśmy do niego rachunek bądź fakturę, nawet jeśli nie zostaną przez niego odebrane.
Organy administracji nie mogą dobrowolnie interpretować pojęć „młody rolnik” czy „rozpoczęcie działalności w gospodarstwie rolnym”, zwłaszcza w oderwaniu od definicji zawartych w przepisach unijnych. Rozporządzenie (UE) nr 1307/2013 z 17 grudnia 2013 r. zawiera definicje terminu „rolnik”, „gospodarstwo rolne” i „działalność rolnicza”, które organy wydające decyzje administracyjne powinny brać pod uwagę.
Opis zdarzenia: Decyzją kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z maja 2019 roku rolnikowi odmówiono przyznania płatności dla młodych rolników. W uzasadnieniu tej decyzji organ stwierdził, że nie zostały spełnione warunki określone w rozporządzeniu (UE) nr 1307/2013(art. 50 ust. 2) oraz w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 639/2014(art. 49). W myśl art. 50 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 „młodzi rolnicy” oznaczają osoby fizyczne:
Natomiast art. 49 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 639/2014 wskazuje warunki, jakie należy spełnić, aby otrzymać roczną płatność dla młodych rolników.
„Młody rolnik” według ARMiR
W ocenie kierownika Biura Powiatowego ARiMR młody rolnik oznacza osobę fizyczną, która...