rolnictwo
Boćwina – zapomniane warzywo. Przekonaj się, dlaczego warto wrócić do jej uprawy
Boćwina nie jest wynalazkiem ostatnich lat, lecz zapomnianym warzywem, które teraz, z racji swoich właściwości, powinno wracać na nasze stoły i do naszych ogródków i upraw. Nie jest w Polsce zbyt popularna, zainteresowaniem cieszy się jedynie wśród niewielu właścicieli działek, którzy amatorsko uprawiają ją na swoim kawałku ziemi. Młode liście są niezwykle miłe dla oka dzięki różnokolorowym ogonkom i mogą stanowić piękną dekorację rabat kwiatowych. Co więcej, dosyć łatwo się ją uprawia, a w dodatku odwdzięcza nam się wybornym smakiem i ogromnymi zasobami cennych dla zdrowia składników. Takie buraki niewątpliwie warto posiadać w domowym warzywniku i włączyć do uprawy!
Burak liściowy (Beta vulgaris L. var. cicla L.), znany jako boćwina, kapusta rzymska bądź burak szpinakowy jest w Polsce mało znanym warzywem. Z uwagi na zbliżoną nazwę często bywa mylony z młodymi liśćmi buraka ćwikłowego – botwiną.
Ten od dawna uprawiany gatunek warzywa znany był wcześniej niż burak ćwikłowy, zwany czasem z niemiecka Mangold, był już spożywany przez starożytnych Greków i Rzymian. Pochodzi z obszarów leżących nad Morzem Śródziemnym, a w Polsce był rozpowszechniony już w epoce przedpiastowskiej, gdzie dostał się za pośrednictwem ludności z Rusi.
Jakie są zalety buraka liściowego? Zaletą tej powszechne uprawianej i spożywanej rośliny we Francji, Niemczech, Szwajcarii i USA jest to, że rośliny te nie tracą swych właściwości w ciągu upalnego lata, dlatego mogą być w tym czasie użytkowane i spożywane, urozmaicając jadłospis i zastępując liście szpinaku.
Boćwiny, mimo że jest warzywem liściowym, nie podaje się na surowo. Blaszki liściowe można spożywać po ugotowaniu w dużej ilości osolonej wody, podobnie jak szpinak, lebiodę, portulakę, natomiast ogonki liściowe – z bułką tartą przyrumienioną na maśle. Jak również z majonezem lub sosem majonezowym w różnego rodzaju sałatkach. Liście w smaku przypominają szpinak, łodyżka jednak smakuje jak kalarepka. Można ją przygotowywać na wiele sposobów, dusić, zapiekać, gotować na parze. Można również przyrządzić z boćwiny wiele innych potraw, podobnie jak ze szpinaku czy szparagów.
Nadaje się do mrożenia, więc warto zrobić zapas, by nawet zimą przyrządzać z niej pyszne i zdrowe zupy oraz sałatki.
Wartość odżywcza boćwiny to głównie wysoka zawartość białka, dochodząca do 25% w suchej masie, czyli dwa razy więcej niż w korzeniach buraka ćwikłowego. Jest ono przy tym bardziej wartościowe, gdyż jego wchłanianie i wykorzystanie w organizmie wspiera solidna dawka prowitaminy A. Boćwina dostarcza też węglowodanów złożonych, dlatego bez obawy mogą ją jadać diabetycy, których od buraków ćwikłowych odstraszają znaczne ilości cukrów prostych. Burak liściowy zawiera cenne dla zdrowia składniki mineralne, ma działanie alkalizujące, ponadto dostarcza organizmowi dużych ilości karotenu. Inne zalety boćwiny to duża zawartość potasu, żelaza i wapnia oraz witamin: prowitaminy A, a także B1, B2 oraz C. Jest też dobrym źródłem kwasu foliowego i błonnika. Nie bez znaczenia jest też niska wartość kaloryczna tego warzywa, która waha się w granicach 14–17 kcal na 100 gramów liści i ogonków. Cały ten zestaw dobrodziejstw sprawia, że boćwinę można zaliczyć do roślin leczniczych. Zalecana jest nie tylko diabetykom, ale także kobietom w ciąży, osobom z problemami trawiennymi (zaparcia, wzdęcia, zgaga), zagrożonym anemią i miażdżycą, a także walczącym ze zbędnymi kilogramami. Badania potwierdziły też, że boćwinę powinni jadać wszyscy, którzy czują się przepracowani, zestresowani i trudno im się skupić. Oprócz tego pomoże ona zarówno dzieciom, jak i osobom starszym, którzy są mało odporni na infekcje.
- Jakie wymagania uprawowe ma burak liściowy?
- Kiedy siać boćwinę?
- Jakie choroby i szkodniki występują na boćwinie?
Pasternak – dawne i wartościowe warzywo. Dlaczego warto je uprawiać
Pasternak ( Pastinaca sativa L.) należy do rodziny selerowatych ( Apiaceae ). Pochodzi od pasternaku dzikiego, który rośnie w Europie, Ameryce Południowej, Azji, Nowej Zelandii i Australii. W Polsce był uprawiany jako roślina warzywna już w XIII–XIV wieku, a do upowszechniania tego warzywa bardzo przyczyniły się przyklasztorne ogrody. Gdy rozpowszechniła się uprawa ziemniaków i marchwi, o pasternaku niestety zapomniano i wykorzystywano go głównie jako roślinę pastewną. O pasternaku mowi się, że to warzywo podobne do pietruszki. Na szczęście nadal odgrywa dużą rolę w kuchni i w uprawach warzywnych w Niemczech, Holandii, Anglii, Francji i w krajach skandynawskich. Dlaczego warto wrócić do jego uprawy?
Pasternak (Pastinaca sativa L.) należy do rodziny selerowatych (Apiaceae). Pochodzi od pasternaku dzikiego, który rośnie w Europie, Ameryce Południowej, Azji, Nowej Zelandii i Australii. Uprawiany był już przez starożytnych Greków i Rzymian. W Polsce był uprawiany jako roślina warzywna w XIII–XIV wieku; do upowszechniania tego warzywa bardzo przyczyniły się przyklasztorne ogrody. Pasternak był już od starożytności cenionym lekiem. Używano zarówno suszonych, jak i świeżych korzeni, nasion oraz całych kwitnących łodyg. Obecnie nie każdy wie, jak wygląda pasternak, mimo że nie jest nam obca ta nazwa. Należy wiedzieć, że do XVIII wieku w Polsce był on jedną z podstawowych jarzyn. Dzisiaj dziko rosnący pasternak spotkamy na wilgotnych łąkach, miedzach i przy drogach. Gdy rozpowszechniła się uprawa ziemniaków i marchwi, pasternak wykorzystywano głównie jako roślinę pastewną. Nadal, w kuchni i w warzywnictwie, pasternak odgrywa duże znaczenie w Niemczech, Holandii, Anglii, Francji i w krajach skandynawskich.
Pasternak to roślina korzeniowa, dwuletnia, która swoim wyglądem korzenia przypomina pietruszkę korzeniową. Jednak jego korzenie są znacznie większe, a liście masywniejsze, o szerszych blaszkach i grubszych ogonkach. Pasternak to roślina, która w pierwszym roku wytwarza wydłużony korzeń, podobny do korzenia pietruszki, natomiast w drugim roku tworzy pęd kwiatostanowy. Miąższ korzenia jest biały, a skórka bywa biała, szara lub żółta, często szorstka. Nasiona pasternaku kiełkują wolno. Jest to roślina obcopylna.
- Jakie są zalety pasternaku?
- Jakie są wymagania uprawowe?
- O co zadbać przy uprawie pasternaku?
Uprawa grochu – jak się przygotować do siewu w przyszłym sezonie
Zanim w najbliższym sezonie przystąpimy do siewu grochu, warto upewnić się, jakie ma wymagania glebowe, klimatyczne i jakich składników mineralnych potrzebuje. Wszystkie te informacje znajdziesz w poniższym artykule.
Groch (Pisum sativum L.) to jednoroczna samopylna roślina zielna pochodząca z Azji Wschodniej i Europy. Jest on zaliczany do najstarszych roślin, uprawianych od kilku tysięcy lat. To roślina o krótkim okresie wegetacji, który wynosi od wschodów do zbiorów 2–3 miesiące. Na korzeniach znajdują się bardzo liczne zgrubienia, tzw. brodawki, które powstają wskutek działania bakterii brodawkowych Rhizobium leguminosarum.
Uprawiany u nas groch jest dość słabo krzewiącą się rośliną. W zależności od wysokości, groch dzieli się na karłowy, średnio wysoki i wysoki. Owocem grochu jest strąk, a w zależności od budowy tego strąka dzieli się odmiany grochu na:
- cukrowe i
- łuskowe.
U grochów cukrowych strąk pozbawiony jest wyściółki pergaminowej. Jest on mięsisty, soczysty, pomarszczony i w całości nadaje się do spożycia. Natomiast u grochów łuskowych w strąku jest pergaminowa wyściółka, a strąk jest twardy i sztywny. U tego grochu do spożycia nadają się wyłącznie zielone, niedojrzałe nasiona.
Jakie warunki uprawy muszą być zapewnione
Aby odpowiednio przygotować się do wysiewu grochu należy wiedzieć, że jest on rośliną klimatu chłodniejszego i do odpowiedniego wzrostu i rozwoju, a także do wydania wysokiego plonu potrzebuje wczesnej, chłodnej i wilgotnej wiosny. W takich warunkach rośliny wschodzą odpowiednio dobrze, także dobrze się zakorzeniają, wydają mnóstwo liści i pędów przed kwitnieniem, co powoduje intensywne kwitnienie i oczywiście wysoki plon świeżych ziaren.
- O co zadbać przy uprawie grochu?
- Jakie są wymagania uprawowe grochu?
- Kiedy zbierać groch?
- « pierwsza
- «
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- »
- ostatnia »
