W Polsce skorzonera znana była już na przełomie XVI i XVII wieku, jednak z czasem odeszła w zapomnienie. Obecnie mała popularność tej rośliny jest spowodowana brakiem wiedzy na temat jej wartości odżywczej, sposobów przyrządzania, kłopotliwego zbioru oraz szybkiej utraty zdolności kiełkowania nasion. Ze względu na wysoką wartość biologiczną i możliwość zwiększenia asortymentu świeżych warzyw zimą i wczesną wiosną warto poznać to cenne warzywo.

Skorzonera jest byliną, która w uprawie traktowana jest jako roślina dwuletnia. W pierwszym roku wytwarza długi, cylindryczny korzeń spichrzowy i rozetę wydłużonych, soczystych, dość szerokich, lancetowatych liści. Natomiast w drugim roku kwitnie i owocuje. Pędy kwiatostanowe dorastają do wysokości 30–125 cm. Kwiaty języczkowe, intensywnie żółte, pachnące wanilią są zebrane w koszyczki i kwitną od maja do lipca. Skorzonera jest rośliną skłonną do pośpiechowatości, dlatego często zakwita już w pierwszym roku uprawy. Jednak to zjawisko nie wpływa negatywnie na wielkość i jakość plonu, gdyż po wycięciu pędów kwiatostanowych, już po dwóch tygodniach, w korzeniach zanika wytworzona tkanka włóknista i znowu jest smaczna i jadalna. Pod tym względem skorzonera stanowi wyjątek wśród warzyw korzeniowych, gdyż u pozostałych gatunków z tej rodziny wytworzenie pędów kwiatostanowych jest jednoznaczne z utratą przydatności do konsumpcji.

Korzeń spichrzowy, który jest plonem skorzonery, ma długość 25–30 cm, jest tępo zakończony, a jego średnica osiąga 3–4 cm. Skórka może być ciemnobrunatna albo prawie czarna, natomiast miąższ korzenia jest mlecznobiały. Korzeń skorzonery ma dużą skłonność do rozwidlania się, jest też bardzo łamliwy i kruchy. Z uszkodzeń bardzo szybko wypływa mleczny sok, co w rezultacie powoduje więdnięcie roślin i korzenia, a w rezultacie utratę przydatności do spożycia.

Z artykułu dowiesz się: