Parwowiroza (PPV) to najczęstsza przyczyna zakaźnych zaburzeń rozrodczych u loch pierwiastek oraz wieloródek. Choroba charakteryzuje się występowaniem zmumifikowanych płodów, wzrostem liczby loch powtarzających ruję, mniejszymi miotami, trudnymi porodami oraz komplikacjami poporodowymi. Parwowirus świń jest bardzo odpornym wirusem, który występuje na całym świecie i jest bardzo trudny do wyeliminowania. Jak się chronić przed konsekwencjami zakażenia PPV?

Najskuteczniejszą metoda ochrony przez zakażeniem PPV są szczepienia. Pierwsze eksperymentalne szczepionki przeciw PPV1 w 1977 roku opracowali Joo i Johnson oraz Mengeling. Obecnie dostępnych jest wiele szczepionek inaktywowanych przeciw parwowirozie.

Krótki opis wirusa PPV. Etiologia

Wirusy rodziny Parvoviridae mają kształt kubiczny i nie posiadają otoczki. Jednoniciowy DNA PPV stanowiący ich genom otoczony jest kapsydem składającym się z 32 kapsomerów. Praktycznie cały genom zajmują dwie otwarte ramki odczytu (ORF), w których lewa koduje białko NS1 a prawa – strukturalne białka VP1, VP2, VP3. Parvovirinae zawierają 5 rodzajów, a wśród nich rodzaj Parvovirus. Wirusy z rodziny Parvoviridae wywołują panleukopenię kotów, parwowirozę psów i chorobę aleucką norek.

Wirus ten jest bardzo odporny na działanie czynników zewnętrznych, jednak może być inaktywowany poprzez zastosowanie formaliny, β-propiolaktonu, hydroksylaminy, promieniowania ultrafioletowego i niektórych czynników oksydacyjnych, takich jak podchloryn sodu. W temperaturze 60°C przeżywa 2 godziny, a inaktywuje go dopiero temperatura 80°C.

Z artykułu dowiesz się: