Uprawa sałaty łodygowej (głąbików) – metody oraz zabiegi pielęgnacyjne

Roślina pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego od tego samego dzikiego przodka, co odmiany botaniczne sałaty siewnej. Nazwa głąbiki krakowskie wynika z faktu, że w latach 30–50 XX wieku była bardzo popularna i często uprawiana w rejonie Krakowa. Po staropolsku głąbiki nazywano też łoczygą. W V wieku naszej ery głąbiki dotarły do Chin, gdzie zdobyły bardzo duże uznanie. Obecnie są one tam bardziej popularne niż inne odmiany sałaty botanicznej.

W Polsce jest to roślina wybitnie amatorska, a uprawa jej jest bardzo mało rozpowszechniona. Informacja ważna dla amatorów borykających się z małą powierzchnią uprawową jest taka, że sałatę łodygową można uprawiać w donicach na balkonie bądź tarasie.

Sałata łodygowa w pierwszej fazie wzrostu wytwarza tuż przy ziemi rozetę wąskich liści. Następnie stosunkowo szybko wybija w pęd. Ten wydłużony i mięsisty pęd o średnicy do 4 cm i wysokości 20–60 cm (w zależności od odmiany) stanowi główną część użytkową warzywa, w górnej części rozgałęzia się i zakwita.

Częścią jadalną mogą być liście, lecz przede wszystkim nierozgałęzione dolne części pędów zebrane przed zdrewnieniem, czyli najpóźniej w czasie formowania się na roślinie pączków kwiatowych. Pędy zebrane później, drewnieją i stają się niesmaczne.

Kwiaty sałaty łodygowej są niewielkie i żółte, a nasionka to szare niełupki wyposażone w aparat lotny. W 1 g znajduje się od 800 do 1300 sztuk nasion.