Kard ( Cynara cardunculus L.) to roślina bardzo blisko spokrewniona z karczochem. To gatunek należący do rodziny astrowatych ( Asteraceae ) pochodzący z rejonu Morza Śródziemnego. Nazywany jest często ostem jadalnym, karczochem hiszpańskim bądź ostowym. W naszej kuchni ma niewielkie znaczenie i jest traktowane bardziej jako warzywo zapomniane. Dania z kardem uważane są za wykwintne. Ich przygotowanie zajmuje jednak dużo czasu. To nie jest warzywo „dla każdego”. Ze względu na dość trudną uprawę i specyficzny smak traktuje się go jako warzywo dla smakoszy. Jednak warto pokusić się o jego uprawę, aby sprawdzić czy ogonki liściowe trafią w nasz smak. Nawet jeśli potrawy z karda nas nie urzekną, warzywo wciąż będzie cennym i leczniczym dodatkiem do diety.

Kard rośnie dziko na suchych i kamienistych obszarach w północnej Afryce, w południowej Europie na Sycylii, Krecie i w Hiszpanii. Już w starożytnej Grecji i Rzymie był uprawiany jako warzywo, gdzie częścią użytkową były wtedy mięsiste i kruche ogonki liściowe, a także korzenie. Karda zaczęto powszechnie uprawiać w Europie, głównie we Włoszech i Hiszpanii, dopiero w XVI wieku. Do Polski warzywo sprowadziła królowa Bona w celu pomocy w przedłużeniu dynastii Jagiellonów. We Włoszech uważano bowiem, że spożywanie karda ma duży wpływ na płeć dziecka – zwiększa liczbę chłopców wśród narodzonych dzieci.

Kard to bylina, roślina trwała, która przypomina z wyglądu kaczocha. Posiada taki sam system korzeniowy, który gromadzi substancje zapasowe i umożliwia mu zimowanie. W pierwszym roku wytwarza rozetę dużych liści o mięsistych, grubych ogonkach liściowych. Liście karda są podobne do liści karczocha, ale są mocniej powycinane, mają omszoną powierzchnię i dość ostre kolce o długości 5–15 mm na brzegach. Wierzchnia strona liścia jest charakterystycznie szarozielona, natomiast spodnia – srebrzystobiała.

W drugim roku uprawy kard wytwarza mocno rozgałęziony, kolczasty pęd kwiatostanowy o wysokości nawet do 2 m. Koszyczki kwiatostanów, które tworzą się na zakończeniach pędów są mniejsze od koszyczków karczocha i osiągają średnicę 5–8 cm. Rurkowate kwiaty są barwy niebieskofioletowej aż do jasnopurpurowej i mają intensywny zapach, który przypomina zapach świeżego chleba z miodem. Dno koszyczka kwiatostanowego i jego listki okrywy nie są jadalne. Owocem karda jest szarobrunatna niełupka o długości 6–7 mm. Częściami jadalnymi są grube i mięsiste ogonki liściowe, które można spożywać po wybieleniu, a których szerokość u podstawy może osiągać nawet 10 m. Do spożycia nadają się także kłącza karda. Najlepszy jakościowo, a zarazem największy plon ogonków uzyskuje się w piewszym roku uprawy, dlatego też kard jest użytkowany jako warzywo jednoroczne, mimo że jest rośliną wieloletnią. W pierwszym roku uprawy pędy są miękkie i mięsiste, potem stają się zdrewniałe i suche. Jedna roślina zajmuje dość sporą powierzchnię, co należy uwzględnić planując uprawę.Jest to bylina dość wrażliwa na mrozy i nasze zimy na ogół są dla niej zabójcze.Żeby zakwitnąć, potrzebuje krótkiego dnia i długiej nocy.

Z artykułu dowiesz się: