Misecznik śliwowiec – stałe zagrożenie w uprawie borówki i śliwy

Parthenolecanium corni występuje na ponad 350 gatunkach roślin. Zimują larwy II stadium rozwojowego w pęknięciach i załamaniach kory pni oraz na pędach. Larwy są płaskie, po wylęgu zielonkawe, a z czasem brązowieją. Wczesną wiosną wznawiają żerowanie na pędach. W kwietniu dochodzi do różnicowania się larw na żeńskie i męskie. W czerwcu osobniki dojrzewają. Dorosła samica różni się wyraźnie od samca (dymorfizm płciowy). Miseczka samicy jest wypukła, stwardniała, brązowa, średnicy 3–7 mm. Samice mają zredukowane odnóża i są przytwierdzone przy pomocy kłujki do pędów. Samce są uskrzydlone i zdolne do lotu. Tarczka samca jest delikatna, woskowo-biała, długości około 2 mm. Zapłodniona samica składa jaja pod tarczkę. Średnio jest to około 500–600 jaj ale nierzadko zdarza się ich dwukrotnie więcej. Jajo jest białe, owalne, wielkości 0,25–0,35 mm, pokryte woskową wydzieliną samicy. Wylęgłe pod koniec czerwca i w lipcu zielonkawo-białe larwy żerują na dolnej stronie liści. Po wylęgu larw większość miseczek samic odpada, a na pędach pozostają białe ślady, część pustych tarczek pozostaje znacznie dłużej na roślinie. Jesienią larwy przemieszczają się na pędy i tam zimują.

Oprócz Parthenolecanium corni, zdecydowanie najistotniejszego ekonomicznie z miseczników, w uprawach owoców możesz również zaobserwować:

• misecznika miechuna (Lecanium coryli L.),
• misecznika tarninowego (Sphaerolecanium prunastri B. d. Fons.) oraz
• misecznika dwuguzka (Lecanium bituberculatum Targ.), który jednak głównie występuje na jabłoni i gruszy.