Metody uprawy szpinaku nowozelandzkiego

Roślina pochodzi z Nowej Zelandii, południowo-zachodniej Australii, Tasmanii i Polinezji. Została znaleziona przez angielskiego botanika Josepha Banksa. Wprowadzono ją do diety załogi statku, aby zapobiec rozwojowi szkorbutu. Po raz pierwszy w Europie szpinak nowozelandzki został wysiany w 1772 roku w ogrodzie botanicznym w Kew pod Londynem. Natomiast w 1805 roku pojawił się we Francji, a następnie rozpowszechnił się w innych krajach europejskich. Największe uprawy szpinaku nowozelandzkiego znajdują się w Europie Południowej i Środkowej oraz w USA – w Kaliforni.

Szpinak nowozelandzki jest rośliną zielną, jednoroczną. Formy dzikie natomiast są roślinami wieloletnimi, można je odnaleźć w Japonii i Ameryce Południowej. System korzeniowy szpinaku jest dobrze rozwinięty, ale rozrasta się tylko w płytkiej warstwie gleby. Łodygi są silnie płożące, dość mocno rozgałęzione, osiągają długość od 100 cm do nawet 180 cm. Na łodydze osadzone są romboidalno-trójkątne, spiczasto zakończone, mięsiste, ciemnozielone liście. Liście mają zwykle długość do 12 cm, szerokość do 8 cm. Górne liście są nieco mniejsze i bardziej wydłużone. Kwiaty szpinaku są drobne, żółtozielone, osadzone w kątach liści. Owocem, a jednocześnie materiałem siewnym jest czterorożny brunatnoszary orzeszek o kształcie odwróconego jaja, który zawiera od 3 do 8 jednonasiennych komór. W 1 g znajduje się 10–16 orzeszków. Zdolność kiełkowania przy odpowiednim przechowywaniu zachowują przez około 5 lat. Częścią jadaną szpinaku są liście oraz wierzchołkowe fragmenty pędów o długości 10–20 cm.