Wymagania klimatyczne i glebowe jarmużu

Najwcześniejsze wzmianki o roślinach przypominających z wyglądu jarmuż pochodzą z około 1000 roku p.n.e. Jarmuż był dobrze znany w starożytnej Grecji i Rzymie, gdzie używano go jako warzywo i roślinę ozdobną. W Polsce spożywanie i uprawa tego warzywa rozpoczęła się dość wcześnie, bo już pod koniec XIV wieku, co wynika z zapisków na dworze Władysława Jagiełły. Jednak mimo wielu zalet tego warzywa, takich jak odporność na mróz, łatwość uprawy, umiarkowane wymagania uprawowe, w Polsce jarmuż nie znalazł uznania, stwierdzono, że nie był zbyt smaczny. Obecnie doceniono wysoką wartość odżywczą i prozdrowotną jarmużu. Jest jednak wciąż mało znany w uprawie i spożyciu, bądź traktowany jako ozdoba stołu lub ogrodu.

Jarmuż jest rośliną dwuletnią, która w pierwszym roku wytwarza gruby, silnie ulistniony pęd. W zależności od odmiany może osiągać wysokość od 10 do nawet 150 cm. Liście, które są osadzone spiralnie na łodydze, są owalne, podłużno-owalne lub klinowate i mają długość od 20 nawet do 40 cm. Blaszka liściowa jest mniej lub bardziej powcinana, pofałdowana, kędzierzawa, strzępiasta, barwy od ciemnozielonej poprzez zielonofioletową, fioletową nawet do fioletowo-brunatnej. W dolnej części liści wcięcia są większe, silniejsze i sięgają aż do nerwu głównego powodując podział blaszki liściowej na osobne fragmenty. W górnej części liścia wcięcia są mniej wyraźne. Na jednej roślinie wyrasta nawet do 20–40 liści. Średnica rozety w zależności od odmiany wynosi również od 40 do 90 cm. System korzeniowy jarmużu jest bardzo silnie rozwinięty. Jarmuż w drugim roku uprawy, na wiosnę, wytwarza pędy kwiatostanowe. Kwiaty i owoce – łuszczyny mają budowę typową dla roślin należących do rodziny Brassicaceae.