Ekologiczna uprawa ziemniaków

Zaraza ziemniaka niszczy części nadziemne roślin. Skutkuje to zmniejszeniem powierzchni asymilacyjnej, co w konsekwencji odbija się to na obniżeniu ilości i jakości zbieranego plonu. Straty wywoływane porażeniem zarazą ziemniaka szacuje się na poziomie 20–50%. Na plantacjach niechronionych chemicznie i w razie wczesnego wystąpienia objawów, straty mogą dochodzić do 70%, a w skrajnych przypadkach do 100% przewidywanego plonu bulw.

Grzyb odpowiedzialny za rozwój choroby początkowo zasiedla liście wczesnych odmian ziemniaka (VI–VII). Z wiatrem przenosi się następnie na inne gatunki roślin. W czasie wilgotnej i chłodnej pogody w granicach 12–18°C rozmnaża się, wykorzystując tzw. pływki (zoospory), które za pomocą organu przypominającego wić przemieszczają się w wilgotnym środowisku, zakażając w ten sposób kolejne rośliny. Rozwój choroby ściśle wiąże się z warunkami meteorologicznymi panującymi na plantacji ziemniaka. W sprzyjających warunkach, gdy nie zastosuje się ochrony chemicznej, dziennie może dojść do zniszczenia nawet 10% powierzchni asymilacyjnej roślin ziemniaka. Zniszczenie ponad 50% liści i łodyg zatrzymuje gromadzenie plonu bulw pod krzakiem.

Pierwotnym źródłem choroby są porażone sadzeniaki lub zgniłe bulwy pozostawione przy kopcach. Początkowo są to pojedyncze, żółtawe plamy, zwykle na wierzchołkach lub brzegach liści. W miarę rozwoju choroby, plamy nekrotyczne, koloru brunatno-brązowego, obejmują całe liście.