uprawa ziemniaka

Ziemniak należy do roślin wrażliwych na niedobór wody w glebie. Zapotrzebowanie ziemniaków na opady w okresie wegetacji jest największe w okresie V–VII (250–300 mm) dla odmian wczesnych, a dla odmian późniejszych w okresie V–IX (350–400 mm). W latach z niedoborem opadów i równoczesnym wzrostem temperatury powietrza, co w ostatnich latach zdarzało się dość często i powodowało pogorszenie warunków rozwoju roślin, niezbędne staje się nawadnianie plantacji. W gospodarstwach ekologicznych nawadnianie plantacji jest także wskazane w celu zwiększenia poziomu plonowania. Polecanym sposobem nawadniania jest nawadnianie kroplowe, które dostarcza wodę roślinom, nie zwilżając części nadziemnej, co zmniejsza zagrożenie porażenia roślin przez zarazę ziemniaczaną.

W gospodarstwach ekologicznych kluczowe znaczenie odgrywa prawidłowe zaplanowanie zmianowania. Częstotliwość uprawy ziemniaka na tym samym polu (nie częściej niż co 5 lat) ma ogromny wpływ na jakość plonu, jego wysokość oraz zdrowotność. Ziemniak jest rośliną dość tolerancyjną na odczyn gleby, który może oscylować między 4,5–6,5 pH. Złym stanowiskiem są gleby o odczynie zasadowym, ponieważ sprzyjają porażeniu bulw parchem zwykłym.

Krążące przez wiele lat informacje, że ziemniaki tuczą i należy się ich wystrzegać, stopniowo odchodzą do lamusa. Już dawno wiadomo, że sam ziemniak nie tuczy. Aby nie być gołosłownym to dietetycy podają, że w 100 gramach wczesnych ziemniaków jest ok. 69 kcal, a wartość ta wzrasta do 85 kcal przy odmianach późnych. Sytuacja ulega jednak zmianie, gdy ziemniaki przekształcimy w konkretne przetwory i tak: pyzy ziemniaczane to już ok. 210 kcal, placki ziemniaczane – 257 kcal, frytki – 331 kcal, o chipsach nie wspominając. To zatem sposób przygotowania potraw z ziemniaków decyduje o tym, czy faktycznie tuczą, czy też nie. Obecnie zatem propaguje się metody ograniczania tłuszczów przy tworzeniu przetworów z ziemniaków.