rośliny bobowate
Ciecierzyca – jak uprawiać na dużą skalę
W Polsce nie uprawia się ciecierzycy na dużą skalę. Raczej jako ciekawostkę na małych areałach, w tym w uprawie hobbystycznej. Z obserwacji w czasie doświadczeń przeprowadzonych w Polsce okazało się jednak, że jest gatunkiem mało wymagającym (z wyjątkiem wymagań klimatycznych) i urozmaicającym płodozmian. Użyźnia też glebę i wzbogaca ją w azot. Warto więc zainteresować się uprawą tej ciekawej i wartościowej rośliny. Ciecierzyca pospolita posiada ogromny zakres zastosowania. Wszystkie te cechy sprawiają, że jest rośliną wartą zainteresowania i uprawy.
Ciecierzyca pospolita (Cicer artietinum L.) to roślina jednoroczna. Dorasta do wysokości od 20 do 150 cm. Jej łodygi są sztywne, wzniesione, mocno rozgałęzione, częściowo zdrewniałe. Są owłosione, barwy oliwkowozielonej do ciemnozielonej, a nawet do niebieskawozielonej. Liście są nieparzyste, pierzastozłożone z 3 do 15 par owalnych lub eliptycznych listków i jednego liścia szczytowego. Są pokryte także włoskami i piłkowane na brzegach. System korzeniowy ciecierzycy dorasta do 2 m. Kwiaty są samopylne, o typowej budowie dla roślin strączkowych. Wyrastają pojedynczo, rzadziej po dwa w kątach liści. Owocem jest wypukły, spiczasto zakończony strąk długości 2–3 cm. Jest także owłosiony, zwisający i rozdęty. Strąk zawiera 1–2 (rzadko 3) nasiona owalne, kanciaste lub gruszkowate, zakończone spiczastym końcem. Pokrój roślin, ich wysokość, barwa kwiatów, barwa i wielkość nasion to cechy typowo odmianowe.
Najczęściej uprawia się dwa typy odmian ciecierzycy: odmiana typu kabuli i typu desi.
Odmiany typu kabuli są częściej spotykane. Odznaczają się wzniesionym pokrojem i wysokim wzrostem roślin, kwiaty mają duże, białe bez antocyjanowych przebarwień. Nasiona są duże, okrągławe, kremowe bądź żółte o masie przekraczającej 0,26 g. Mają wyższy indeks glikemiczny i zawierają mniej błonnika pokarmowego w porównaniu z nasionami typu desi. Uprawiane są głównie w Europie (we Francji, Austrii, Słowacji i na Bałkanach) i w Ameryce Północnej.
Odmiany typu desi uprawia się przede wszystkim w Azji. Stanowią one ok. 80–90% powierzchni upraw światowych, skoncentrowanych głównie w Azji. Rośliny te są niższe, mają bardziej płożący pokrój. Kwiaty są barwy białej, różowej, purpurowej bądź niebieskiej. Nasiona tego typu są drobne, o nieregularnym kształcie, z szerokim wachlarzem kolorów, mogą być kremowe lub żółte podobnie do kabuli, czerwone, brązowe, zielone, a nawet czarne.
- Jakie są wymagania klimatyczne i glebowe ciecierzycy?
- Czym nawozić ciecierzycę?
- Jakie są metody uprawy Cicer artietinum L.?
- Co oprócz humusu z ciecierzycy?
Ciecierzyca – jak uprawiać na dużą skalę
W Polsce nie uprawia się ciecierzycy na dużą skalę. Raczej jako ciekawostkę na małych areałach, w tym w uprawie hobbystycznej. Z obserwacji w czasie doświadczeń przeprowadzonych w Polsce okazało się jednak, że jest gatunkiem mało wymagającym (z wyjątkiem wymagań klimatycznych) i urozmaicającym płodozmian. Użyźnia też glebę i wzbogaca ją w azot. Warto więc zainteresować się uprawą tej ciekawej i wartościowej rośliny. Ciecierzyca pospolita posiada ogromny zakres zastosowania. Wszystkie te cechy sprawiają, że jest rośliną wartą zainteresowania i uprawy.
Ciecierzyca pospolita (Cicer artietinum L.) to roślina jednoroczna. Dorasta do wysokości od 20 do 150 cm. Jej łodygi są sztywne, wzniesione, mocno rozgałęzione, częściowo zdrewniałe. Są owłosione, barwy oliwkowozielonej do ciemnozielonej, a nawet do niebieskawozielonej. Liście są nieparzyste, pierzastozłożone z 3 do 15 par owalnych lub eliptycznych listków i jednego liścia szczytowego. Są pokryte także włoskami i piłkowane na brzegach. System korzeniowy ciecierzycy dorasta do 2 m. Kwiaty są samopylne, o typowej budowie dla roślin strączkowych. Wyrastają pojedynczo, rzadziej po dwa w kątach liści. Owocem jest wypukły, spiczasto zakończony strąk długości 2–3 cm. Jest także owłosiony, zwisający i rozdęty. Strąk zawiera 1–2 (rzadko 3) nasiona owalne, kanciaste lub gruszkowate, zakończone spiczastym końcem. Pokrój roślin, ich wysokość, barwa kwiatów, barwa i wielkość nasion to cechy typowo odmianowe.
Najczęściej uprawia się dwa typy odmian ciecierzycy: odmiana typu kabuli i typu desi.
Odmiany typu kabuli są częściej spotykane. Odznaczają się wzniesionym pokrojem i wysokim wzrostem roślin, kwiaty mają duże, białe bez antocyjanowych przebarwień. Nasiona są duże, okrągławe, kremowe bądź żółte o masie przekraczającej 0,26 g. Mają wyższy indeks glikemiczny i zawierają mniej błonnika pokarmowego w porównaniu z nasionami typu desi. Uprawiane są głównie w Europie (we Francji, Austrii, Słowacji i na Bałkanach) i w Ameryce Północnej.
Odmiany typu desi uprawia się przede wszystkim w Azji. Stanowią one ok. 80–90% powierzchni upraw światowych, skoncentrowanych głównie w Azji. Rośliny te są niższe, mają bardziej płożący pokrój. Kwiaty są barwy białej, różowej, purpurowej bądź niebieskiej. Nasiona tego typu są drobne, o nieregularnym kształcie, z szerokim wachlarzem kolorów, mogą być kremowe lub żółte podobnie do kabuli, czerwone, brązowe, zielone, a nawet czarne.
- Jakie są wymagania klimatyczne i glebowe ciecierzycy?
- Czym nawozić ciecierzycę?
- Jakie są metody uprawy Cicer artietinum L.?
- Co oprócz humusu z ciecierzycy?
