Uprawa ogórków do kiszenia. Jakie odmiany warto wybrać

Ogórki są roślinami jednopiennymi, na ogół rozdzielnopłciowymi. To znaczy, że na jednej roślinie powstają kwiaty żeńskie i męskie rozmieszczone w kątach liści. Kwiaty żeńskie są zapylane przez owady, bo ogórki należą do roślin obcopylnych.

Ogórki uprawia się z przeznaczeniem do bezpośredniego spożycia i na przetwory dla przemysłu. Wykorzystuje się je do sporządzenia przecierów, pikli, mizerii mrożonej, ogórków konserwowych, kwaszonych i tzw. ogórków małosolnych.

Z upraw wielkotowarowych ogórki przeznacza się do: konserwowania, kwaszenia, bezpośredniego spożycia i mrożenia.

Do tych celów ogórki uprawia się tylko w gruncie. Tym przeznaczonym do przetwórstwa, stawia się różnorodne wymagania:

• w kształcie mają być proste, walcowate lub cylindryczne,

• barwy ciemno zielonej, jednolitej bez tendencji do żółknięcia,

• ze skórką o powierzchni gładkiej lub z małymi brodawkami.

Owoce do kiszenia powinny być o długości 8–15 cm i średnicy 3,5–5 cm. Na korniszony odpowiednio 3–5 cm długości i średnicy 1–2,5 cm. Ogórki do kiszenia powinny być bez goryczy. Mają zawierać powyżej 2% cukrów. Kolejna ważna cecha to pozbawione pustych przestrzeni. Niezależnie od przeznaczenia powinny charakteryzować się wysokim plonem i całkowitą odpornością na najgroźniejsze patogeny. Choć przynajmniej tolerancją (wysoką odpornością) na najgroźniejsze patogeny.

Czytaj więcej:

• Uprawa szalotki – na co zwracać szczególną uwagę 
• Brokuły w uprawie zwykłej i ekologicznej. Na co zwrócić uwagę, aby plon był udany

Ogórek wymaga wysokiej temperatury powietrza i nagrzanej gleby, bo jest gatunkiem ciepłolubnym, jak wszystkie dyniowate. Uprawa ogórków do kiszenia jest wymagająca. Ogórek jest wrażliwy na wiatry i na jakość gleby. Należy go uprawiać na stanowisku o dobrej kulturze, w glebie strukturalnej, żyznej, przepuszczalnej, w miarę wilgotnej, dobrze się nagrzewającej i o dobrej strukturze. Gleba powinna być bogata w próchnicę, o pH ok 7, czyli odczynie obojętnym. Poziom wód gruntowych nie powinien być zbyt wysoki. Optymalna głębokość wód to 80-90 cm.

Ogórki źle rosną na glebach zbyt lekkich, ale także na ciężkich, zimnych i podmokłych. Dobre ziemie pod uprawę to:

• piaszczysto-gliniaste,
• lessy,
• czarnoziemy, czarne ziemie, a także
• mady o uregulowanych stosunkach powietrzno-wodnych.

Przygotowując pole pod uprawę, należy pamiętać, co może być dla nich przedplonem. Dobrym przedplonem są:

• groch,
• fasola,
• bób ze strączkowych,
• wczesne kapustne,
• zboża.

Po ich zbiorze trzeba wykonać podorywkę, nawieźć obornikiem i wykonać orkę przedzimową. Pod ogórki nadaje się też pole po przyoranych mieszankach traw i roślin motylkowych, a także po koniczynie i lucernie, bo nadają glebie dobrą strukturę. Ponadto wzbogacają glebę w próchnicę i już można zrezygnować z pełnej dawki nawozów organicznych. Gorsze stanowisko dają warzywa późno schodzące z pola, późne kapustne i korzeniowe.

Tam, gdzie możliwe jest nawadnianie plantacji, można uprawiać przed ogórkami szpinak, sałatę z rozsady, rzodkiewkę, kalarepę lub cebulę z dymki. Na plantacjach towarowych nie stosuje się upraw współrzędnych ani śródplonów z powodu braku możliwości zmechanizowania zabiegów pielęgnacyjnych. Wyjątkiem mogą być wysoko rosnące rośliny jednoroczne, traktowane jako osłony przed wiatrem dla ciepłolubnych ogórków. Także zboża uprawiane na zielonkę. Współrzędnie z ogórkami można uprawiać:

• cebulę z dymki,
• sałatę,
• kalarepę czy
• wczesną kapustę, jedynie na małych powierzchniach (zbiór z pola, zanim rozrosną się ogórki).

Uprawę ogórków w polu rozpoczyna się dość późno. Można je uprawiać z siewu wprost do gruntu albo z rozsady. Ten drugi sposób, mimo że znacząco przyspiesza zbiór, jest jednak bardzo kosztowny i w związku z tym rzadko stosowany, najwyżej na małych powierzchniach. Uprawa z siewu ma powszechne zastosowanie w produkcji wielkotowarowej i co ważne – do celów przetwórstwa w rejonach o korzystnych warunkach klimatycznych.

Do prac przystępuje się, gdy gleba jest już nagrzana i wilgotna. Wówczas nasiona wschodzą równomiernie. Siew należy wykonać w takim terminie, aby wschody nie „trafiły” na zdarzające się jeszcze w maju przymrozki przygruntowe. Optymalny termin to 10–20 maja. Górna warstwa gleby jest już dostatecznie nagrzana, a temperatura powietrza 15–18^oC, to minimalne warunki do wzrostu.

Ogórki uprawia się w pojedynczych rzędach oddalonych od siebie 90–135 cm lub pasach dwurzędowych, wtedy pasy co 60–70 cm a miedzy nimi pas ziemi o szerokości nie mniejszej niż 135 cm – rozstawa kół ciągnika – wygodna przy stosowaniu ochrony i zabiegów pielęgnacyjnych. Zaleca się też siew w rzędy pojedyncze co 135–150 cm, a nawet 180 cm na bardzo dobrych glebach i mniejsze zagęszczenie w rzędzie co 20–30 cm. Głębokość siewu zależy od rodzaju i wilgotności gleby, zwykle 1,5–3 cm, nie płycej, bo nasiona i siewki mogą być wyjadane przez ptaki.

Obecnie na wielkotowarowych plantacjach stosuje się do prac specjalne maszyny wieloczynnościowe przygotowujące zagony do wysiewu nasion, rozsiewania nawozów, rozkładające węże kroplujące i okrywania zagonów czarną folią. Ponadto przy zbiorze owoców wykorzystuje się specjalne zadaszone platformy bardzo szerokie na kilkanaście metrów zwane „samolotami”. Pracownicy w pozycji leżącej zbierają owoce.

Do kwaszenia nadają się odmiany grubo brodawkowe. Wśród nich można polecić:

• Andrus F₁,
• Basza F₁,
• Borus F₁,
• Hermes Skierniewicki F₁,
• Hubal F₁,
• Izyd F₁ ,
• Julian F₁,
• Odys F₁,
• Polkrak F₁;
• Reja F₁ ,
• Royal;
• Sławko F₁.

Wśród najnowszych odmian ogórka do uprawy polowej istnieją też z genetycznie uwarunkowaną cechę partenokarpii, czyli owoce zawiązują się bez zapłodnienia. Cecha ta jest bardzo korzystna w uprawie polowej zwłaszcza wtedy, gdy występują długotrwałe opady i niewysoka temperatura. Czynniki te utrudniają zapylanie kwiatów przez pszczoły. Odmiany partenokarpiczne nadają się do uprawy ogórków przeznaczonych na małosolne, czyli do krótkotrwałego kiszenia. Można polecić odmiany:

• Rossini RZ F₁ lub
• Liszt RZ F₁.