lucerna

Lucerna jest wartościową rośliną bobowatą, która ma liczne walory żywieniowe. Jest stosunkowo łatwa w uprawie, dlatego warto zwrócić na nią uwagę w żywieniu bydła. Trzeba jednak uważać na ryzyko wzdęć w żwaczu. W artykule podpowiem, jak wypasać zwierzęta, aby uniknąć tego zagrożenia i jak siać lucernę, aby dała wysoki plon.

Podstawą wyżywienia zwierząt trawożernych jest zielonka pozyskiwana z runi użytków zielonych w postaci zielonki i przetwarzana na siano, sianokiszonkę lub kiszonkę oraz kiszonkę z kukurydzy. W przygotowaniu paszy objętościowej dla przeżuwaczy dużą rolę odgrywają mieszanki roślin bobowatych drobnonasiennych z trawami uprawiane na gruntach ornych. Z powodu wymagań siedliskowych, pokroju roślin i ich trwałości uważa się, że lucerna i koniczyna łąkowa powinny być użytkowane kośnie, natomiast koniczyna biała, tworząca niską ruń, rozmnażająca się wegetatywnie przez stolony (płożące łodygi), nadaje się do użytkowania pastwiskowego. Jednoroczne gatunki lucerny, rozmnażające się przez rozłogi i dziko rosnące populacje tego gatunku w wielu krajach śródziemnomorskich, na Węgrzech, Nowej Zelandii, w Argentynie i USA już od bardzo dawna były użytkowane pastwiskowo w żywieniu różnych gatunków i grup zwierząt, np. owiec, kóz, bydła mlecznego i opasowego, koni, a nawet drobiu. Ten sposób użytkowania jednorocznych form lucerny był zakorzeniony w tradycji miejscowej ludności od bardzo dawna.

Ponieważ uzyskano dobre efekty w warunkach spasania runi lucern jednorocznych, to hodowcy zwierząt zainteresowali się możliwością pastwiskowego użytkowania lucerny wieloletniej (siewna, mieszańcowa), którą charakteryzuje:

• wysoki poziom plonowania,

• dobra trwałość i jakość paszy oraz

• możliwość przeprowadzenia 3–5 zbiorów zielonki w sezonie wegetacyjnym.

Sprawdź też: 

• Wzdęcia u krów – sprawdzone sposoby leczenia chorych zwierząt
• Zioła w żywieniu krów – czy to ma sens