Świnia domowa (
Sus scrofa
) jest gospodarzem wielu pasożytów, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych (endopasożytów). Według doniesień naukowych w Polsce występuje 19 taksonów organizmów pasożytniczych należących do nicieni, przywr, tasiemców, kolcogłowów. Wśród nich największe znaczenie mają glista świńska (
Ascaris suum
), nicień guzkowy (
Oesophagostomum spp
), włosogłówka świńska (
Trichuris suis
) oraz węgorek świński (
Strongyloides ransomi).
Jak z nimi walczyć?
Pasożyty u świń mogą zasiedlać przełyk, żołądek, jelito, wątrobę, układ moczowy, płuca, a także mięśnie zwierzęcia. Oczywistą sprawą jest fakt, że oprócz znaczącego obniżenia dobrostanu trzody, pasożyty przyczyniają się do dużych strat ekonomicznych. Nawet jeśli choroba przebiega bezobjawowo, to i tak działa destrukcyjnie na organizm świni. Organizm zwierzęcia zostaje zatruty produktami metabolizmu pasożytów, co może prowadzić do porażenia, a w niektórych przypadkach śmierci. Wśród najczęściej obserwowanych strat ekonomicznych wymienia się:
-
niskie przyrosty masy ciała,
-
niski wskaźnik pobrania paszy,
-
wydłużenie okresu tuczu,
-
brak rui lub wydłużone okresy pomiędzy kolejnymi rujami,
-
pogorszenie jakości mięsa,
-
znaczne zwiększenie kosztów leczenia i profilaktyki.
Nie należy także zapominać, że świnia domowa jest nosicielem i rezerwuarem pasożytów zagrażającym innym zwierzętom, a także ludziom.
W zależności od taksonu, do jakiego należy pasożyt, wyróżnia się:
